Wat een indrukken zijn er de laatste weken op ons afgevlogen. Ik heb een mooie bos bloemen van twee dierbare collega’s gekregen, waar ik blij mee ben.
Nu zit ik na deze eerste, bijna onwezenlijke werkweek alweer in de auto naar huis en mijmer na over New York. Het zit nog in mijn lijf en mijn hoofd en dat is fijn. Wat zal er van dit NY Marathon avontuur het meest in mijn herinnering beklijven? Heel veel, hoop ik, nee, weet ik zeker.
Wat me in elk geval bij gaat blijven zijn de oneindige rijen Dixies - de wereldberoemde, mobiele toiletten. Geen evenement op deze wereld zonder blauwe vlakken, maar nog nooit zag ik er zoveel bij elkaar als in New York. Nou is dit niet mijn meest favoriete onderwerp, maar het is bij een evenement als dit zo aanwezig, ik kan er echt niet omheen.
Zelden was ik zo blij met Dixies als ik was in New York. Mijn drinkschema zat op mijn hartslaghorloge geplakt, want als je het vergeet, is het drama niet te overzien. Mijn horloge vertelde me dat ik per mijl (1,6 km) zo’n 250 ml Isotone drank moest drinken en elke drie mijl een portie gel met 250 ml water. Ik zeg je, dat is veel.
Als compensatie voor mijn gebrek aan zelfvertrouwen, klampte ik me aan mijn schema vast en nam me voor het strikt te volgen, al zou het mijn neus uitkomen.
Dus tijdens het wachten op het voorterrein deed ik mijn uiterste best en dronk wat er gedronken moest worden. Dat deed iedereen trouwens. Als het kan, reserveer ik voor volgende keer een Dixie, een score van drie keer per uur rechtvaardigt dit volgens mij welJ.
Tijdens de race krijg je het dan: “Moet ik of verbeeld ik het me maar?” Voor de zekerheid kies je dan voor een snelle sanitaire pauze bij de eerstvolgende ‘kudde’ Dixies, ook al stond er steeds een flinke rij wachtenden (fijn, die herkenning dat je medelopers dezelfde dilemma’s hebben!). Na haastige stop, kuikenfit weer on the run. Op naar de volgende Dixie. En geloof me, elk bezoek is een zwaardere beproeving: 40.000 lopers en een mijl of 18 verder, het wordt er allemaal niet frisser op. Maar ja, eenmaal tussen de oren, geen ontkomen meer aan. Mijn sjaal en bril geven enige verlichting: sjaal half over mijn gezicht tegen de stank en door mijn ademhaling in mijn sjaal, besloeg mijn bril waardoor ik gelukkig de ellende van Dixie inside niet meer zag. Een marathon is een ontbering en ik kan je verklappen: niet alleen op sportief vlak.
Herhaald trok in een parallel tussen de kracht van het gespuug van een lama en de het vermogen waarmee voorgangers de wand van de Dixie hebben kunnen raken. Sorry, voor de banaliteit, het is echt wonderlijk.
De tel van mijn Dixie-bezoeken raakte ik tijdens de race kwijt. Ik zet in op vijf tot zes bezoeken, die gemiddeld 4 minuten duurden, dus dat is zo maar een klein half uur dat ik van mijn tijd kan aftrekken. Dank je, Dixie, je blijft me voor altijd bij, volgend jaar Dixies met: Ricoh Only!
Nu zit ik na deze eerste, bijna onwezenlijke werkweek alweer in de auto naar huis en mijmer na over New York. Het zit nog in mijn lijf en mijn hoofd en dat is fijn. Wat zal er van dit NY Marathon avontuur het meest in mijn herinnering beklijven? Heel veel, hoop ik, nee, weet ik zeker.
Wat me in elk geval bij gaat blijven zijn de oneindige rijen Dixies - de wereldberoemde, mobiele toiletten. Geen evenement op deze wereld zonder blauwe vlakken, maar nog nooit zag ik er zoveel bij elkaar als in New York. Nou is dit niet mijn meest favoriete onderwerp, maar het is bij een evenement als dit zo aanwezig, ik kan er echt niet omheen.
Zelden was ik zo blij met Dixies als ik was in New York. Mijn drinkschema zat op mijn hartslaghorloge geplakt, want als je het vergeet, is het drama niet te overzien. Mijn horloge vertelde me dat ik per mijl (1,6 km) zo’n 250 ml Isotone drank moest drinken en elke drie mijl een portie gel met 250 ml water. Ik zeg je, dat is veel.
Als compensatie voor mijn gebrek aan zelfvertrouwen, klampte ik me aan mijn schema vast en nam me voor het strikt te volgen, al zou het mijn neus uitkomen.
Dus tijdens het wachten op het voorterrein deed ik mijn uiterste best en dronk wat er gedronken moest worden. Dat deed iedereen trouwens. Als het kan, reserveer ik voor volgende keer een Dixie, een score van drie keer per uur rechtvaardigt dit volgens mij welJ.
Tijdens de race krijg je het dan: “Moet ik of verbeeld ik het me maar?” Voor de zekerheid kies je dan voor een snelle sanitaire pauze bij de eerstvolgende ‘kudde’ Dixies, ook al stond er steeds een flinke rij wachtenden (fijn, die herkenning dat je medelopers dezelfde dilemma’s hebben!). Na haastige stop, kuikenfit weer on the run. Op naar de volgende Dixie. En geloof me, elk bezoek is een zwaardere beproeving: 40.000 lopers en een mijl of 18 verder, het wordt er allemaal niet frisser op. Maar ja, eenmaal tussen de oren, geen ontkomen meer aan. Mijn sjaal en bril geven enige verlichting: sjaal half over mijn gezicht tegen de stank en door mijn ademhaling in mijn sjaal, besloeg mijn bril waardoor ik gelukkig de ellende van Dixie inside niet meer zag. Een marathon is een ontbering en ik kan je verklappen: niet alleen op sportief vlak.
Herhaald trok in een parallel tussen de kracht van het gespuug van een lama en de het vermogen waarmee voorgangers de wand van de Dixie hebben kunnen raken. Sorry, voor de banaliteit, het is echt wonderlijk.
De tel van mijn Dixie-bezoeken raakte ik tijdens de race kwijt. Ik zet in op vijf tot zes bezoeken, die gemiddeld 4 minuten duurden, dus dat is zo maar een klein half uur dat ik van mijn tijd kan aftrekken. Dank je, Dixie, je blijft me voor altijd bij, volgend jaar Dixies met: Ricoh Only!
Eindelijk zijn we er. Mássa’s mensen, dik aangekleed, en in dekens en slaapzakken gewikkeld, zijn op zoek naar hun startvak. Wij starten met z’n 11-en uit blauw in wave 3. We hebben nog ruim twee uur. Als een kudde nestelen we ons in de zon op het stro dat er voor de warmte is neergelegd. Maar dat duurt maar even, want je de zenuwen leggen druk op de blaas. We hebben nog nooit zoveel ‘Dixies’ gezien, maar nu zien we ze ook nog minstens elk kwartier van binnen… Manon en ik scoren het hoogst.
We gaan naar de coral, een soort tussenvak vlak voor de start. Onze kledinglaagjes gaan af en uit, maar dat blijkt te enthousiast, want het duurt toch nog langer dan verwacht. Dus duiken we nog even gezellig in de berg jassen, truien en dekens van onze voorgangers en scoren gewoon weer wat dekentjes. Later, tijdens de race, constateer ik dat meer renners dat hebben gedaan, als een onbekende vrouw me voorbij loopt in de Ricoh-trui van Rob.
