Zondag 5 september, het is 7.00 uur, de wekker loopt af. Voor de 30 km-run van Amsterdam-Noord, moet ik om 10.00 uur in Amsterdam zijn, een rit van 1,5 uur.Wat doe je dan om 7.00 uur al op? Nou, drinkflesjes vullen voor in m'n ‘belt’, renkleding aantrekken die ik gisteravond zorgvuldig heb klaargelegd en ik moet witte kadetjes met jam (kan me niet heugen dat ik die ooit at) smeren. Zijn licht verteerbaar, hebben we geleerd van thriathleet Frank Heldoorn. Alleen nog mijn i-Pod van de oplader pakken en dan is het tijd om te vertrekken: op naar de 30 km.
Al een week denk ik elke dag ( en eerlijk gezegd ook elke nacht); haal ik het? De eerste 15 km moet je binnen twee uur hebben gelopen anders word je van de baan afgeveegd. Ik zie het senario al voor me en wordt al onpasselijke bij het idee dat dat me gaat gebeuren. Mijn Dam tot Dam-tijden van vorig jaar er nog maar even bijgepakt: mwah, zou moeten lukken. Maar in het verleden behaalde resultaten …. Alles nog maar eens doorrekenen aan de hand van de duurlopen die ik de laatste tijd volgens het schema heb gelopen. En de site van de 30 van Amsterdam-Noord nog maar even bezocht om een gevoel bij de locatie te krijgen. Foto's van de vorige edities stralen een landelijke indruk uit. Zo landelijk dat me een gevoel overvalt van eenzaam afzien. En wat staat daar? Je moet binnen 4 uur finishen! Heb ik net die doorkomsttijd op de 15km van 2 uur van me af kunnen zetten, krijg ik dit.
Ik spring in de auto (nu ik nog kan springen) en vraag me kort af hoe ik me zal voelen wanneer ik hier straks mijn auto weer parkeer. In Amsterdam zien de renners die naar het terrein van de atletiekvereniging lopen er in mijn ogen erg nonchalant en professioneel uit. Maar in de zaal waar Alex, onze trainer, ons de startbewijzen uitreikt, heerst een sfeer van spanning. Ik ben blij mijn collegarenners te treffen. Ik zal niet doorslaan, maar het is echt een gaaf team waarin een vriendschappelijke, collegiale en steungevende sfeer hangt. Onder hen verraden strakke koppen en te flauwe grappen de zenuwen.
Voor die eerste 15 km wil ik wel een loopmaatje en ik vraag Annemarie van den Haak, een soort diesel waar ik voor mijn gevoel bij kan aansluiten, welke tijd ze wil lopen. Haar antwoord is het enige juiste en stelt me eigenlijk al een beetje gerust: “Oh, daar ben ik niet mee bezig. Ik loop op mijn hartslag.” We gaan samen van start. Inderdaad als een diesel, gestaag en met de regelmaat van een Zwitsers uurwerk. Annemarie geeft het tempo aan. Ik heb mijn muziek bij me en zie zelfs kans om nog wat van de natuur te genieten. En al na 1u39m hebben we de eerste de 15 km achter ons. Annemarie ziet dit als een klein motivatiefeestje: “Dit hebben we goed gedaan en we gaan het samen doen, hoor,” zegt ze tegen me. Ik ben blij met deze woorden, maar zie ook de nog 15 resterende km voor me liggen…Tot de 20 km is er geen vuiltje aan de lucht. Dan gaat mijn hoofd me tegenwerken. Voel ik nu mijn rug of niet? Oeps, volgens mij krijg ik bijna kramp en ik voel toch echt mijn kuiten en daar heb ik nooit last van. Ergens tussen de 23e en 25e km wordt het opeens zwaar. Ik vertel mezelf lekker motiverend dat dit nog maar een proefloopje is en dat er straks in New York nog 12 km bovenop komen. Annemarie blijft er heel vrolijk onder en blijft 'haar contacten onderhouden'. Ik kan het niet meer opbrengen om het aanmoedigende publiek langs de kant nog vriendelijk toe te lachen en af en toe te bedanken. Ik kijk uit naar het 25 km punt en denk dan dat ik hier toch echt niet meer mag afhaken, maar ik overweeg wel om Annemarie te laten gaan. Maar de angst voor een mentale afknapper overwint; ik vraag aan Annemarie om een paar honderd meter terug te zakken naar een lager tempo en dat doet ze zonder problemen. Collega Gilbert loopt inmiddels ook bij ons en ook hij heeft het zwaar.We gaan nu toch echt richting eindstreep en zie daar: Leonie, de dochter van Annemarie, komt haar moeder al meelopend supporteren en zij neemt ook Gilbert en mij in 'the positive vibe' mee. Leonie is een Ultra Runner: ze doet lopen van 100 km in één stuk en in zeer hoog tempo. Leonie ‘brengt’ ons naar de finish waar een aantal mede-lopers ons opvangen. Onze eindtijd is 3 uur en 22 minuten en daar zijn we tevreden mee!
Even napraten, spullen bij elkaar zoeken en dan naar de auto en laat me er nu inzakken. Een mooie dag, een mooie loop en Ricoh is een gave club. De volgende dag wil ik het liefst achterstevoren de trap af om mijn bovenbenen niet te hoeven belasten. Lopen gaat maar verre van soepel. Als ik op mijn werk aankom, zie ik collega's staan lachen op afstand en voel me een kruk. Maar het blijken collegarenners, het is de lach der herkenning.
Annemarie, dieseltje, dank voor de race!
Al een week denk ik elke dag ( en eerlijk gezegd ook elke nacht); haal ik het? De eerste 15 km moet je binnen twee uur hebben gelopen anders word je van de baan afgeveegd. Ik zie het senario al voor me en wordt al onpasselijke bij het idee dat dat me gaat gebeuren. Mijn Dam tot Dam-tijden van vorig jaar er nog maar even bijgepakt: mwah, zou moeten lukken. Maar in het verleden behaalde resultaten …. Alles nog maar eens doorrekenen aan de hand van de duurlopen die ik de laatste tijd volgens het schema heb gelopen. En de site van de 30 van Amsterdam-Noord nog maar even bezocht om een gevoel bij de locatie te krijgen. Foto's van de vorige edities stralen een landelijke indruk uit. Zo landelijk dat me een gevoel overvalt van eenzaam afzien. En wat staat daar? Je moet binnen 4 uur finishen! Heb ik net die doorkomsttijd op de 15km van 2 uur van me af kunnen zetten, krijg ik dit.
Ik spring in de auto (nu ik nog kan springen) en vraag me kort af hoe ik me zal voelen wanneer ik hier straks mijn auto weer parkeer. In Amsterdam zien de renners die naar het terrein van de atletiekvereniging lopen er in mijn ogen erg nonchalant en professioneel uit. Maar in de zaal waar Alex, onze trainer, ons de startbewijzen uitreikt, heerst een sfeer van spanning. Ik ben blij mijn collegarenners te treffen. Ik zal niet doorslaan, maar het is echt een gaaf team waarin een vriendschappelijke, collegiale en steungevende sfeer hangt. Onder hen verraden strakke koppen en te flauwe grappen de zenuwen.
Voor die eerste 15 km wil ik wel een loopmaatje en ik vraag Annemarie van den Haak, een soort diesel waar ik voor mijn gevoel bij kan aansluiten, welke tijd ze wil lopen. Haar antwoord is het enige juiste en stelt me eigenlijk al een beetje gerust: “Oh, daar ben ik niet mee bezig. Ik loop op mijn hartslag.” We gaan samen van start. Inderdaad als een diesel, gestaag en met de regelmaat van een Zwitsers uurwerk. Annemarie geeft het tempo aan. Ik heb mijn muziek bij me en zie zelfs kans om nog wat van de natuur te genieten. En al na 1u39m hebben we de eerste de 15 km achter ons. Annemarie ziet dit als een klein motivatiefeestje: “Dit hebben we goed gedaan en we gaan het samen doen, hoor,” zegt ze tegen me. Ik ben blij met deze woorden, maar zie ook de nog 15 resterende km voor me liggen…Tot de 20 km is er geen vuiltje aan de lucht. Dan gaat mijn hoofd me tegenwerken. Voel ik nu mijn rug of niet? Oeps, volgens mij krijg ik bijna kramp en ik voel toch echt mijn kuiten en daar heb ik nooit last van. Ergens tussen de 23e en 25e km wordt het opeens zwaar. Ik vertel mezelf lekker motiverend dat dit nog maar een proefloopje is en dat er straks in New York nog 12 km bovenop komen. Annemarie blijft er heel vrolijk onder en blijft 'haar contacten onderhouden'. Ik kan het niet meer opbrengen om het aanmoedigende publiek langs de kant nog vriendelijk toe te lachen en af en toe te bedanken. Ik kijk uit naar het 25 km punt en denk dan dat ik hier toch echt niet meer mag afhaken, maar ik overweeg wel om Annemarie te laten gaan. Maar de angst voor een mentale afknapper overwint; ik vraag aan Annemarie om een paar honderd meter terug te zakken naar een lager tempo en dat doet ze zonder problemen. Collega Gilbert loopt inmiddels ook bij ons en ook hij heeft het zwaar.We gaan nu toch echt richting eindstreep en zie daar: Leonie, de dochter van Annemarie, komt haar moeder al meelopend supporteren en zij neemt ook Gilbert en mij in 'the positive vibe' mee. Leonie is een Ultra Runner: ze doet lopen van 100 km in één stuk en in zeer hoog tempo. Leonie ‘brengt’ ons naar de finish waar een aantal mede-lopers ons opvangen. Onze eindtijd is 3 uur en 22 minuten en daar zijn we tevreden mee!
Even napraten, spullen bij elkaar zoeken en dan naar de auto en laat me er nu inzakken. Een mooie dag, een mooie loop en Ricoh is een gave club. De volgende dag wil ik het liefst achterstevoren de trap af om mijn bovenbenen niet te hoeven belasten. Lopen gaat maar verre van soepel. Als ik op mijn werk aankom, zie ik collega's staan lachen op afstand en voel me een kruk. Maar het blijken collegarenners, het is de lach der herkenning.
Annemarie, dieseltje, dank voor de race!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten